De zorg voor iemand met dementie volhouden is sowieso geen makkelijke. Het vraagt veel van jezelf, van je tijd, van je gezin …

Komen we straks uit corona en dan sta je daar. Wat ga jij doen met die ‘herwonnen vrijheid’.

Dementie zonder frustratie is een onmogelijke opdracht. Enfin toch voor mij.

Soms laten we ons ertoe verleiden onze eigenwaarde te koppelen aan de zorg die we aan de ander geven.

Het ‘wie doet wat’ verhaal bij dementie Hoe praten en beslissen met familie over die lastige zorg voor iemand met dementie Dementie vraagt veel van familierelaties

Het wordt alsmaar moeilijker om een gesprek te voeren met iemand met dementie. Je krijgt meer en meer dingen naar je hoofd geslingerd. Je zit af en toe met je handen in het haar.

Misschien ben je daar nog niet met het verloop van de dementie bij je thuis … hou je dan vast aan je bretellen, het komt nog wel!

Je zit er als mantelzorger ‘even’ compleet doorheen en de persoon met dementie gaat één dag per week naar een dagopvang in een woonzorgcentrum (of elders).

Wil jij ook graag af van dat lijdzaam ondergaan van het dementieproces van de ander? Weg met het gevoel om lijdend toe te zien op dementie?

Veel mensen zien dementie niet als een groot probleem. Veel mensen daarmee wil ik zeggen, degene die er niet intensief mee te maken hebben.

Leven met het hart op de tong kan soms ietwat problematisch zijn. Ken je dat dat je sneller antwoord dan het licht? Alsof er iets is dat overneemt? Ook wel het hart op de tong genoemd.

Yesss vakantie !!! Het is gewoon geweldig Het is vakantie. Heerlijk rustig achterover leunen

Zorgen voor iemand anders … het is als een straatje zonder eind. Zorgen voor iemand met dementie is alsof je nooit een eindpunt ziet. En als je dan dat eindpunt ziet dan is niet opluchting je deel.